Proverbaro Esperanta - [5]
151. Babilo
151.01 Ju pli da babilado, des pli da pekado.
151.02 Kiu multe babilas, pensas malmulte.
152.
152.01 Granda ofico — grandaj zorgoj.
152.02 Ju pli da honoro, des pli da laboro.
153. Barbo, Senproporcieco
153.01 Barbo elkreskis, sed saĝon ne naskis.
153.02 Barbo potenca, sed kapo sensenca.
153.03 Kresko mamuta, sed saĝo liliputa.
154. Hipokriteco
154.01 En buŝo Biblio, en koro malpio.
154.02 Vizaĝo de Katono, sed virto de fripono.
154.03 Vizaĝo sen kulpo, sed koro de vulpo.
154.04 Lango miela, sed koro kruela.
154.05 Per lango flatas, per mano batas.
155. Barbo
155.01 Griza barbo saĝon ne atestas.
156. Barbo
156.01 Saĝo barbon ne atendas.
157. Infekto
157.01 Plena glaso da vino, sed kun guto da veneno.
157.02 Unu ovo malbona tutan manĝon difektas.
157.03 Unu fava ŝafo tutan ŝafaron infektas.
158. Fanfaronado
158.01 Barelo malplena sonas plej laŭte.
158.02 Rado malbona knaras plej multe.
158.03 Kiu nenion valoras, plej multe sin gloras.
159. Kontentigo
159.01 Sakon kun truo vi neniam plenigos.
159.02 Al kavo senfunda ŝtopado ne helpas.
160. Timo
160.01 Timi sian propran ombron.
160.02 Kuri de sia propra korpo.
161. Timo
161.01 Kiu timas bestaron, ne iru arbaron.
162. Lojaleco
162.01 Respektu Dion kaj reĝon kaj obeu la leĝon.
163. Bojo
163.01 Ne timu hundon bojantan, timu hundon silentan.
163.02 Kiu bojas, ne mordas.
164. Lango
164.01 Ne timu tranĉilon, timu babilon.
164.02 Vundo pasas, vorto restas.
164.03 Langa vundo plej profunda.
165. Timo
165.01 Kiu ne krimas, tiu ne timas.
166. Kaŭzo
166.01 Ne maro dronigas ŝipon, sed la ventoj.
166.02 Ne juĝo kondamnas, sed juĝanto.
166.03 Juĝanto decidas, kiel li vidas.
167. Bojo, Insulto
167.01 Bojas hundo sen puno eĉ kontraŭ la suno.
167.02 Insulto ne algluiĝas.
167.03 Hundo bojas, homo vojas.
168. Preparo
168.01 Disputu komence — vi ne malpacos en fino.
168.02 Antaŭparolo liberigas de postparolo.
168.03 Kiu demandas, tiu ne eraras.
169. Peko
169.01 Kontraŭ peko batalu, sed pekanton ne tuŝu.
170. Amo
170.01 Geamantoj sin pikas.
170.02 Bato de patrino ne longe doloras.
171. Kolero
171.01 Kolero pravecon ne donas.
171.02 Per insulto kaj kolero ne klariĝas afero.
171.03 Kiu koleras, tiu ne prosperas.
172. Servanto
172.01 Sinjoroj sin batas, servantoj vundojn ricevas.
172.02 Kapo pekas, piedoj suferas.
173. Frato
173.01 Bato de frato estas sen kompato.
173.02 Estintaj amikoj plej kruele malpacas.
174. Preno
174.01 Oni prenas avide, oni redonas malrapide.
174.02 Oni prenas per manoj, redonas per piedoj.
174.03 Prunto amikon forpelas.
174.04 Selante ĉevalon, oni ĝin karesas.
175. Preno
175.01 Vi amas preni, amu redoni.
176. Dono
176.01 Li ŝtelas de najbaro, por doni al altaro.
177. Vero
177.01 Trafi per la parolo rekte en la vizaĝon.
177.02 Diri al iu nudan veron.
178. Pereo
178.01 Pereis ŝafino, pereu ankaŭ la ŝafido.
178.02 Forfluu infano kune kun la bano.
179. Bonfaro
179.01 Bono farita ne estas perdita.
180. Stomako
180.01 Stomako ne estas spegulo: kion ĝi manĝis, ne vidas okulo.
181. Stomako
181.01 Titolo sen mono — sensignifa sono.
181.02 Sur la ventro veluro, en la ventro murmuro.
181.03 Tablo festena, sed telero malplena.
182. Okazo
182.01 Malbone kaŝita ŝteliston incitas.
182.02 Okazo kreas ŝteliston.
183. Malsato
183.01 Ventro malsata orelon ne havas.
184. Sato
184.01 Sata stomako ne lernas volonte.
185. Malriĉo
185.01 Nuda kaj kruda, sen groŝo en poŝo.
185.02 Malriĉa kiel muso preĝeja.
186. Malproksimo
186.01 Belaj rakontoj el trans la montoj.
186.02 En landoj transmaraj estas oraj arbaroj.
186.03 Pri lando malproksima estas bone mensogi.
187. Lerno
187.01 Lernado sen fruktoj ne restas.
187.02 Sperta mano ne restas sen pano.
188. Malproksimo
188.01 Ĝi estas ankoraŭ pasero en aero.
188.02 Ankoraŭ la ezoko ne estas sur la hoko.
188.03 Ĝi ne eliris ankoraŭ el malproksima nebulo.
189. Konformeco
189.01 Ne iru fadeno antaŭ kudrilo.
189.02 Restu tajloro ĉe via laboro.
189.03 Al grandaj sinjoroj grandaj honoroj.
190. Aplaŭdo
190.01 Fari aplaŭdon sur la vangon.
191. Papero
191.01 Al la papero ne mankas tolero.
191.02 Plumo ne sentas, papero silentas.
192. Sperto
192.01 Ne demandu scienculon, demandu spertulon.
193. Publikeco
193.01 Pri tio jam ĉiuj paseroj babilas.
194. Sorto
194.01 Sorto donas favoron, sorto donas doloron.
195. Obstino
195.01 Obstina kiel kapro.
195.02 Lin tuŝas nek admono, nek ordono.
196. Bedaŭro
196.01 Bedaŭro kaj ĉagreno ŝuldon ne kovras.
197. Senefikeco
197.01 Melku bovon senfine, li lakton ne donos.
197.02 Draŝi fojnon.
197.03 Lavu tutan jaron, negro ne blankiĝos.
198. Fremdlando
198.01 Forveturis malsaĝa, revenis nur pli aĝa.
198.02 Forveturis azenido kaj revenis azeno.
199. Puno
199.01 Ricevos vulpo por sia kulpo.
199.02 Venos ŝtelisto al la juĝisto.
200. Sorto
200.01 Ankoraŭ neniu evitis la sorton.
200.02 Se decidos la sorto, helpos nenia forto.
200.03 Pendonto ne dronos.
201. Mieno
201.01 Havi vinagron en la mieno.
202. Malprofito
202.01 Havi malprofiton.
203. Elemento
203.01 Esti en sia elemento.
204. Loko
204.01 Havi varman lokon.
205. Amboso
205.01 Esti inter martelo kaj amboso.
206. Papo
206.01 Esti en Romo kaj ne vidi la Papon.
207. Decido
207.01 Tiel estas, tiel restas.
208. Faritaĵo
208.01 Farita ne refariĝos.
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
Книга историка Джудит Фландерс посвящена тому, как алфавит упорядочил мир вокруг нас: сочетая в себе черты академического исследования и увлекательной беллетристики, она рассказывает о способах организации наших представлений об окружающей реальности при помощи различных символических систем, так или иначе связанных с алфавитом. Читателю предстоит совершить настоящее путешествие от истоков человеческой цивилизации до XXI века, чтобы узнать, как благодаря таким людям, как Сэмюэль Пипс или Дени Дидро, сформировались умения запечатлевать информацию и систематизировать накопленные знания с помощью порядка, в котором расставлены буквы человеческой письменности.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
Предлагаемое пособие имеет практическую направленность и нацелено на то, чтобы помочь учащимся подготовиться к выполнению самых сложных заданий на Едином государственном экзамене по русскому языку (часть «С»), т.е. к написанию сочинения-рассуждения в жанре, близком к рецензии или эссе. В пособии даны речевые образцы и методические шаги по выстраиванию сочинения-рассуждения в жанре рецензии, указаны типичные, часто встречающиеся на ЕГЭ грамматические и речевые ошибки, предложены советы, как начинать и завершать письменную работу, приведены основные параметры стилей речи и образцы рецензий по каждому из них.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
В центре внимания научных работ, которые составили настоящий сборник, находится актуальная проблематика транснациональных процессов в русской литературе и культуре. Авторы рассматривают международные литературные и культурные контакты, а также роль посредников в развитии русской культуры. В их число входят И. Крылов, Л. Толстой, А. Ахматова, М. Цветаева, О. Мандельштам и другие, не столь известные писатели. Хронологические рамки исследований охватывают период с первой четверти XIX до середины ХХ века.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.