Proverbaro Esperanta - [4]
98.03 Riĉulo veturas, malriĉulo kuras.
99. Akiro
99.01 Kiu ne akiras, kiam li povas, tiu poste deziras, sed jam ne retrovas.
99.02 Tro elektema ricevas nenion.
99.03 Pli bona — estas malamiko de bona.
99.04 Ŝiru rozojn en somero, ĉar en vintro ili ne estos.
100. Riĉo
100.01 Tro rapida riĉiĝo diablon ĝojigas.
100.02 For konscienco, venos potenco.
100.03 Fasto kaj preĝo riĉecon ne donas.
101. Doto
101.01 Oni vivas ne kun mono, sed kun persono.
101.02 Granda doto kaj oro, sed mankas la koro.
101.03 Doto koron ne varmigas.
102. Riĉo
102.01 Riĉeco sen gvido kiel ĉevalo sen brido.
102.02 Pli bona homo sen mono, ol mono sen homo.
103. Povo
103.01 Riĉa preparo, sed povo avara.
103.02 Kion mi povas, tion mi elŝovas.
103.03 Nur pano kun fromaĝo, sed afabla vizaĝo.
104. Infano
104.01 Bovidon mi atendis, infanon Dio sendis.
104.02 Al malriĉulo infanoj ne mankas.
105. Ŝuldo
105.01 Vilaĝano kreditas, vilaĝestro pruntas.
105.02 Festeno kaj ĉaso kaj da ŝuldoj amaso.
106. Riĉo
106.01 Al mono kaj forto humiliĝas la sorto.
106.02 Ju pli da havo, des pli da pravo.
107. Riĉo
107.01 Kiu riĉiĝas, tiu fieriĝas.
107.02 Sklavo kun forta mano estas plej granda tirano.
107.03 Se malriĉulo sukcesas, li ĉiujn forgesas.
107.04 Al sklavo mon’ ne estas savo — li ĉiam restas sklavo.
108. Trio
108.01 Trio plaĉas al Dio.
109. Dio
109.01 Se amas Dio, prosperas ĉio.
110. Dio
110.01 Dio batas, Dio kompatas.
110.02 Sonĝo teruras, sonĝo forkuras.
111. Dio
111.01 Ankoraŭ Dio ne dormas.
112. Dio
112.01 Dio punas laŭ la fortoj.
113. Dio
113.01 Dio longe paciencas, sed severe rekompencas.
114. Dio
114.01 Dio orfojn ne forgesas.
114.02 Kun Dio vi iros ĉien, sen Dio nenien.
114.03 Se Dio ne volas, sanktulo ne helpos.
115. Dio
115.01 Dio donis buŝon, Dio donos manĝon.
115.02 Dio donis infanon, Dio donos por ĝi panon.
115.03 Se Dio ordonos, eĉ ŝton’ lakton donos.
116. Sanktulo
116.01 Ĉirkaŭ sanktuloj diabloj vagas.
117. Justeco
117.01 Ne atingos krio ĝis la trono de Dio.
117.02 Senfara plendo ne estas defendo.
117.03 Reĝo donacis, sed polico minacas.
118. Subitaĵo
118.01 Kontraŭ bato senatenda ekzistas nenia defendo.
118.02 Ne atendis, ne esperis — malfeliĉo aperis.
118.03 Malfeliĉo venas sen alvoko.
119. Dio
119.01 Ĉiu por si — por ĉiuj Di’.
120. Espero
120.01 Servo al Dio vana ne restas.
120.02 Ni laboru kaj esperu.
121. Rezervo
121.01 Al Dio servu, diablon rezervu.
121.02 Dion laŭdu kaj diablon aplaŭdu.
122. Memhelpo
122.01 Dion fidu, sed senfare ne sidu.
122.02 Preĝon faru, sed farunon preparu.
122.03 Infano ne krias, patrino ne scias.
123. Malfacileco
123.01 Ne sanktuloj potojn faras.
124. Sentaŭgeco
124.01 Nek por baki, nek por haki.
125. Danĝero
125.01 Danĝero sieĝas, al Dio ni preĝas — danĝero ĉesas, ni Dion forgesas.
125.02 Dronanto domon proponas, savito eĉ brikon ne donas.
126. Protekto
126.01 Kiun reĝo protektas, tiun ministro elektas.
127. Malsaĝo
127.01 Dio puni deziras, li la saĝon fortiras.
128. Prudento
128.01 Dio donis oficon, Dio donas prudenton.
129. Honto
129.01 Kie timo, tie honto.
129.02 Kiu hontas nenion, ne timas Dion.
130. Dio
130.01 Forte sidas, kiu Dion fidas.
130.02 Dio ne perfidas, se homo lin fidas.
131. Peko
131.01 Eĉ inter piuloj ne mankas pekuloj.
132. Antaŭvido
132.01 Homo proponas, Dio disponas.
132.02 Homo pafas, Dio trafas.
132.03 Homo esperas, morto aperas.
133. Dio
133.01 Kontraŭ volo de Dio helpos nenio.
133.02 Dio ĝuste faras, neniam eraras.
134. Fiero
134.01 Kontraŭ homo fiera Dio estas severa.
134.02 Al porko Dio kornojn ne donas.
135. Ĵuro
135.01 Ĵuri per la barbo de l’ profeto.
135.02 Ĵuri kaj reĵuri.
136. Ĵuro
136.01 Ju pli da ĵuroj, des pli da suspekto.
136.02 Tro forta ĵuro — la afero ne pura.
137. Peko
137.01 Fari al iu bonan lavon.
137.02 Tani al iu la haŭton.
137.03 Fari al iu predikon pri moroj.
138. Atento
138.01 Okulo ne atentas, dorso eksentas.
138.02 Okulo ne vidis — pagu la sako.
139. Fiero
139.01 Nazo supren, vento antaŭen.
139.02 Fiera mieno — kapo malplena.
140. Fremdo
140.01 De fremda dento ni doloron ne sentas.
140.02 Propra sufero — plej granda sur tero.
140.03 Fremda mizero — ridinda afero.
141. Plendo
141.01 Kio doloras, pri tio ni ploras.
141.02 Koro tro plena — buŝo parolas.
141.03 Koro pleniĝas — lango moviĝas.
142. Doloro
142.01 Al loko dolora ni manon etendas — al loko ĉarma okulojn ni sendas.
142.02 Kie jukas, tie ni gratas.
143. Pago
143.01 Tajloro krimis, botisto pendas.
143.02 Pagi por fremda festeno.
143.03 Li havis viandon, mi havis nur oston — li havis la ĝuon, mi pagis la koston.
144. Demando
144.01 Malsanan demandu, al sana donu.
145. Malfeliĉo
145.01 Malsano venas rapide, foriras rigide.
145.02 Malfeliĉo venas rajde, foriras piede.
146. Longedaŭro
146.01 Por longa malsano kurac’ estas vana.
146.02 Tro longa sufero — malgranda espero.
147. Sufero
147.01 Ĉiu havas sian vermon.
147.02 Najbaro ne ĝemas, kiam boto nin premas.
148. Forto
148.01 Fiŝo pli granda malgrandan englutas.
149. Grando, Proporcieco
149.01 Fiŝo granda naĝas profunde.
149.02 Grandaj malbonoj — grandaj rimedoj.
149.03 Granda ŝipo bezonas profundon.
150. Senproporcieco
150.01 Granda nubo, malgranda pluvo.
150.02 Monto gravediĝis, muso naskiĝis.
150.03 Granda telero, malplena kulero.
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
Предлагаемое пособие имеет практическую направленность и нацелено на то, чтобы помочь учащимся подготовиться к выполнению самых сложных заданий на Едином государственном экзамене по русскому языку (часть «С»), т.е. к написанию сочинения-рассуждения в жанре, близком к рецензии или эссе. В пособии даны речевые образцы и методические шаги по выстраиванию сочинения-рассуждения в жанре рецензии, указаны типичные, часто встречающиеся на ЕГЭ грамматические и речевые ошибки, предложены советы, как начинать и завершать письменную работу, приведены основные параметры стилей речи и образцы рецензий по каждому из них.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
Назовите самые популярные переводные детские книги. Не сомневаемся, что в ваш список попадут повести о муми-троллях Туве Янссон, «Алиса в Стране чудес» Кэрролла, «Хроники Нарнии» Льюиса, эпопея «Властелин колец» Толкина, романы Дж.К. Роулинг о Гарри Поттере. Именно о них – ваших любимых (или нелюбимых) книгах – и пойдет речь в этом сборнике. Их читают не по программе, а для души. Поэтому рассуждать о них будет самый известный литературный критик, поэт и писатель, популяризатор литературы Дмитрий Быков. Его яркие, эмоциональные и невероятно интересные выступления в лектории «Прямая речь» давно привлекают школьников и родителей.
В центре внимания научных работ, которые составили настоящий сборник, находится актуальная проблематика транснациональных процессов в русской литературе и культуре. Авторы рассматривают международные литературные и культурные контакты, а также роль посредников в развитии русской культуры. В их число входят И. Крылов, Л. Толстой, А. Ахматова, М. Цветаева, О. Мандельштам и другие, не столь известные писатели. Хронологические рамки исследований охватывают период с первой четверти XIX до середины ХХ века.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.