Proverbaro Esperanta - [10]
347.05 Simio al simio plaĉas pli ol ĉio.
348. Edzeco
348.01 Naskiĝas fianĉino por sia fianĉo.
348.02 Edzo kaj edzino — ĉiela difino.
348.03 Fianĉon de l’ sorto difinitan forpelos nenia malhelpo.
348.04 Ĉiu «li» havas sian «ŝi».
348.05 Multaj svatiĝas, feliĉulo edziĝas.
349. Siaĵo
349.01 Ĉiu mano al si altiras.
349.02 Pli kara estas kap’ al ĉapo.
349.03 Ĉiu por si mem estas la plej kara.
350. Siaĵo
350.01 Kio mia, tio bona.
351. Dono
351.01 Ĉia dono estas bono.
352. Altrudo
352.01 Ĉiu propran saĝon posedas.
352.02 Montroj kaj konsiloj estas facilaj.
352.03 Zorgu pri vi, kaj nenion pli.
352.04 Ne ŝovu nazon en fremdan vazon.
352.05 Ne iru al fremda anaro kun via regularo.
352.06 Restu tajloro ĉe via laboro.
353. Siaĵo
353.01 Se ĉiu balaos antaŭ sia pordo, tiam en la tuta urbo estos ordo.
353.02 Ĉiu klopodu nur en sia metio, tiam al la urbo mankos nenio.
354. Merito
354.01 Kion vi pripenas, tio al vi venas.
354.02 Ĉiu kreas sian forton, ĉiu forĝas sian sorton.
354.03 Kion vi semas, tion vi rikoltos.
354.04 Kiel oni sternas, tiel oni dormas.
355. Memstareco
355.01 Ĉiu iras, kiel saĝ’ al li diras.
355.02 En sia afero ĉiu juĝu libere.
355.03 Ĉiu manĝas, kiel li aranĝas.
355.04 Ĉiun demandu, sed mem al vi komandu.
356. Komenco
356.01 Ĉiu komenco estas malfacila.
356.02 Plej granda potenco kuŝas en la komenco.
357. Siaĵo
357.01 Al ĉiu konvenas, kio al li apartenas.
357.02 Ĉio sia estas plej ĉarma.
357.03 Por patrino ne ekzistas infano malbela.
357.04 Ne bela estas kara, sed kara estas bela.
358. Hejmo
358.01 En sia korto ĉiu kok’ estas forta.
358.02 En la propra sia domo ĉiu estas granda homo.
358.03 Mia loĝejo — mia reĝejo.
358.04 Inter miaj muroj estu miaj plezuroj.
358.05 Kie mi disponas, tie mi ordonas.
359. Memstareco
359.01 Ĉiu sin gvidas, kiel li vidas.
359.02 En ĉiu brusto estas sia gusto.
359.03 Birdo kantas laŭ sia beko.
360. Memstareco
360.01 Ĉiu por si, por ĉiuj Di’.
361. Loko
361.01 Ĉiu angulo kun sia sanktulo.
362. Kontentigo
362.01 Ankoraŭ neniu plaĉis al ĉiu.
363. Unufoje
363.01 Deko da pekoj — unu la puno.
364. Promeso
364.01 Ne ĉiu fianĉiĝas, kiu svatiĝas.
364.02 Fianĉiĝo ne estas edziĝo.
364.03 Al promeso oni ne kredas, — kredu, kiu posedas.
364.04 Marĉandado aĉeti ne devigas.
365. Eksteraĵo
365.01 Ne juĝu pri afero laŭ ĝia ekstero.
366. Severo
366.01 Ne en ĉiu afero estu severa.
366.02 Ne ĉion oni devas severe ekzameni.
366.03 Iafoje oni devas okulon fermeti.
367. Feliĉo
367.01 Ne ĉiu havas egalan feliĉon.
368. Eksteraĵo, Taksado
368.01 Ne ĉiu ĝibulo estas sanktulo.
368.02 Kapuĉo monaĥon ne faras.
369. Ĉiu
369.01 Ĉiu persono kun sia bezono.
369.02 Ĉiu havas sian ŝarĝon.
369.03 Ĉiu havas sian kaŝitan mizeron.
369.04 Najbaro ne ĝemas, kiam boto nin premas.
369.05 Ĉiu familio havas sian kriplulon.
370. Kaprico
370.01 Ĉiu barono havas sian kapricon.
371. Gusto
371.01 Kiom da homoj, tiom da gustoj.
372. Senkulpeco
372.01 Ne ekzistas naiva vulpo, ne ekzistas homo sen kulpo.
373. Edzeco
373.01 Elektu edzinon laŭ deveno kaj ne laŭ mieno.
373.02 Per oreloj, ne per okuloj, edzinon elektu.
373.03 Ŝtelu malproksime, edziĝu proksime.
373.04 Edziĝo najbara garantias de eraro.
374. Elektemeco
374.01 De elekto tro multa plej malbona rezulto.
374.02 Kiu elektas tro multe, ricevas nenion.
374.03 Elektadis sen fino, edziĝis kun porkino.
374.04 Kaprica fianĉino restos eterne fraŭlino.
375. Riproĉo
375.01 Ordigi al iu la kapon.
375.02 Doni lecionon de moroj.
376. Kapablo
376.01 Li pulvon ne elpensis.
376.02 Li ne havas kapon de ministro.
377. Kapablo
377.01 Mizero havas talentan kapon.
378. Esenco
378.01 El kanto oni vortojn ne elĵetas.
378.02 Karakteron al kanto donas la tono.
379. Bezono
379.01 Ne elverŝu la malpuran, antaŭ ol vi havas la puran.
379.02 Ne kraĉu en puton, ĉar vi trinki bezonos.
379.03 Eĉ bagatelo povas servi al celo.
380. Simileco
380.01 Li estas portreto de sia patro.
381. Elporto
381.01 Balaaĵon el korto eksteren ne elportu.
381.02 Lerneja sekreto ne iru al gazeto.
381.03 Tolaĵon malpuran lavu en la domo.
382. Garantio
382.01 Kiu garantias, trankvilon ne scias.
382.02 Mi lin liberigis, li min saĝigis.
382.03 Rekomendo kondukas al plendo.
383. Fiero
383.01 De rigardo tro alta malsaniĝas okulo.
384. Entrudiĝo
384.01 Ne ŝovu nazon en fremdan vazon.
385. Malriĉo
385.01 De manĝo malriĉula ni guston ne scias.
386. Lerno
386.01 En ĉiu aĝo devas kreski la saĝo.
386.02 Homo lernas la tutan vivon.
386.03 Vivu, progresu, sed lerni ne ĉesu.
386.04 Plej saĝa maljunulo ne estas tro saĝa.
386.05 Por sperto kaj lerno ne sufiĉas eterno.
387. Vivo
387.01 Vivon travivi estas art’ malfacila.
387.02 Vivo glate ne fluas, ĉiam batas kaj skuas.
388. Edzeco
388.01 Fianĉiĝis — por ĉiam ligiĝis.
388.02 Edzo kaj edzino — ĉiela difino.
389. Certeco
389.01 Certaĵo kaj leĝo kiel amen en preĝo.
389.02 Vera kiel vorto de profeto.
390. Konfido
390.01 Kun konfido neniam rapidu.
390.02 Kiu ne konfidas, tiu ne bedaŭras.
390.03 Vulpo faras oferon — atendu danĝeron.
390.04 Se ezoko piiĝis, gobio ne dormu.
390.05 Se lupo ekpentis, ŝafo atentu.
390.06 En nomo de l’ ĉielo, sed pro bono de l’ felo.
390.07 Parolo anĝela, sed penso pri ŝtelo.
390.08 Ne kredu al orelo, kredu al okulo.
390.09 Ne ĉiu raporto estas vera vorto.
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
Книга историка Джудит Фландерс посвящена тому, как алфавит упорядочил мир вокруг нас: сочетая в себе черты академического исследования и увлекательной беллетристики, она рассказывает о способах организации наших представлений об окружающей реальности при помощи различных символических систем, так или иначе связанных с алфавитом. Читателю предстоит совершить настоящее путешествие от истоков человеческой цивилизации до XXI века, чтобы узнать, как благодаря таким людям, как Сэмюэль Пипс или Дени Дидро, сформировались умения запечатлевать информацию и систематизировать накопленные знания с помощью порядка, в котором расставлены буквы человеческой письменности.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
Предлагаемое пособие имеет практическую направленность и нацелено на то, чтобы помочь учащимся подготовиться к выполнению самых сложных заданий на Едином государственном экзамене по русскому языку (часть «С»), т.е. к написанию сочинения-рассуждения в жанре, близком к рецензии или эссе. В пособии даны речевые образцы и методические шаги по выстраиванию сочинения-рассуждения в жанре рецензии, указаны типичные, часто встречающиеся на ЕГЭ грамматические и речевые ошибки, предложены советы, как начинать и завершать письменную работу, приведены основные параметры стилей речи и образцы рецензий по каждому из них.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
В центре внимания научных работ, которые составили настоящий сборник, находится актуальная проблематика транснациональных процессов в русской литературе и культуре. Авторы рассматривают международные литературные и культурные контакты, а также роль посредников в развитии русской культуры. В их число входят И. Крылов, Л. Толстой, А. Ахматова, М. Цветаева, О. Мандельштам и другие, не столь известные писатели. Хронологические рамки исследований охватывают период с первой четверти XIX до середины ХХ века.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.