Proverbaro Esperanta - [9]
311.02 Ŝtelaĵokaŝisto mem estas ŝtelisto.
311.03 Kiu pri ŝtelo silentas, tiu ŝtelon konsentas.
311.04 Ne ŝtelus ŝtelistoj, se ne ekzistus kaŝistoj.
312. Ŝtelo
312.01 Longe ŝtelas ŝtelisto, tamen fine li pendos.
313. Ŝtelo
313.01 Ŝteletiston oni batas, ŝtelegiston oni ŝatas.
314. Kulpo
314.01 Kiu tro sin pravigas, tiu mem sin kulpigas.
314.02 Sur la ŝtelisto brulas la ĉapo.
314.03 Scias la kato, kies lardon ĝi manĝis.
314.04 Se en kor’ io sidas, vizaĝo perfidas.
314.05 Kiu resonis, tiu sin donis.
314.06 Sendemanda ekprotesto estas ofte kulpatesto.
314.07 Tablon frapas tajloro, tuj tondilo eksonas.
315. Pruvo
315.01 Ne kaptita — ne punita.
315.02 Suspekto pruvon ne egalas.
315.03 Por pendigi ŝteliston, antaŭe lin kaptu.
316. Ŝtelo
316.01 Ŝteli ĉe ŝtelisto estas malfacile.
316.02 Ĉe mastro ŝtelisto la servantoj ne ŝtelas.
316.03 Ŝtelisto ŝteliston evitas, ĉar li tie ne profitas.
317. Ŝtelo
317.01 Apud propra domo ŝtelisto ne ŝtelas.
318. Nesto
318.01 Ne kotas besto en sia nesto.
319. Puno
319.01 Ricevis bandito laŭ sia merito.
319.02 Kia fripono, tia bastono.
320. Ŝtelo
320.01 Unufoje ŝtelinta restas ĉiam ŝtelisto.
320.02 Unu fojon ŝtelis pomon kaj perdis por ĉiam honestan nomon.
321. Kuro
321.01 Al la malamik’ en kuro faru ponton kun plezuro.
321.02 Ne pelu tiun, kiu mem forkuras.
322. Flikitaĵo
322.01 Ne fidu amikon, kiu havas jam flikon.
322.02 Timu lupon edukitan kaj malamikon repacigitan.
322.03 Surmeto rompas, komparo trompas.
323. Malamiko
323.01 Estinta amiko estas plej danĝera malamiko.
323.02 Plej kruela estas redono por farita bono.
323.03 Kiu neniun savis, malamikojn ne havas.
323.04 Por via bono vin regalas bastono.
323.05 Putrado de fiŝo komenciĝas de l’ kapo.
323.06 Batu malbonulon, li vin flatos, — kisu, li vin batos.
324. Feliĉo
324.01 Feliĉo fierigas, malfeliĉo saĝigas.
325. Mensogo
325.01 Li mensogas maŝine.
325.02 Mensogas kiel kalendaro; kiel gazeto; kiel funebra parolo.
325.03 Li mensogas tiel, ke la muroj krakas.
326. Mensogo
326.01 Mensogo kaj ŝtelo estas du fratoj.
327. Mensogo
327.01 Sen mensoga rekomendo ne iros la vendo.
327.02 Por vendisto mensogo estas necesa apogo.
327.03 Kun vero severa komercaĵo forvelkos.
327.04 Nenia konstruo povas esti sen bruo.
327.05 Se vendisto ne mensogas, li aĉetanton ne allogas.
328. Mensogo
328.01 Vi ne kredas, ne aŭskultu, sed min ne insultu.
328.02 Iom da malvero ne estas danĝero.
329. Mensogo
329.01 Mensogu kiom vi volas, sed memoru kion vi parolas.
329.02 Kiu volas mensogi, devas bone memori.
329.03 Kaŝu kiom vi povos, mensogo sin elŝovos.
330. Tempo
330.01 Temp’ estas mono.
330.02 Temp’ estas valoro simile al oro.
331. Tempo
331.01 Tempo toleras, sed vero aperas.
331.02 Plej bona kuracisto estas la tempo.
331.03 Al pec’ pecon algluas, kiu neston konstruas.
332. Tempo
332.01 Alia tempo, aliaj moroj.
333. Gasto
333.01 Gast’ en tempo malĝusta estas ŝtono sur brusto.
334. Tempo
334.01 Tempo venos, zorgon prenos.
334.02 Venos tempo, venos konsilo.
334.03 Kiu vivos, tiu vidos.
334.04 Prokrastita ne estas perdita.
334.05 Tempo kaj cirkonstancoj saĝon alportas.
334.06 Sperto saĝon akrigas.
334.07 Eĉ malsaĝulon sperto instruos.
335. Sukceso
335.01 Bone sukcesu, sed ankaŭ nin ne forgesu.
336. Festo
336.01 Ne ĉiam estas festo, venos ankaŭ fasto.
336.02 Ne ĉiam estas sankta Johano.
337. Ŝajno
337.01 Ne ĉio griza estas lupo.
337.02 Ne juĝu pri afero laŭ ĝia ekstero.
337.03 Ne ĉiu bojato estas ŝtelisto.
337.04 Ofte ĉapo de kampulo kovras kapon de saĝulo.
338. Ŝajno
338.01 Ne ĉio brilanta estas diamanto.
338.02 Ne ĉio utilas, kio brilas.
339. Flamiĝemo
339.01 Eksplodema kiel pulvo.
339.02 Li ne toleras eĉ muŝon sur la muro.
339.03 Li ekscitiĝas kiel bolanta lakto.
339.04 Li estas flamiĝema kiel rezina ligno.
339.05 Li havas muŝon en la kapo.
340. Vesto
340.01 Oni akceptas laŭ vizaĝo, oni forlasas laŭ saĝo.
340.02 Unua atesto estas la vesto.
340.03 Kia oni vin vidas, tia oni vin taksas.
340.04 Kiun vesto ornamas, tiun homoj ekamas.
340.05 Vesto homon prezentas.
341. Senelekteco
341.01 La unua trovita.
341.02 Ĉio taŭgas, kio venas.
342. Senpartieco
342.01 Al ĉiu sinjoro estu lia honoro.
342.02 Al ĉiu sanktulo apartan kandelon.
342.03 Al ĉiu frato lian parton.
342.04 Kiu flatas al ĉiu, plaĉas al neniu.
343. Kontentigo
343.01 Ankoraŭ neniu plaĉis al ĉiu.
343.02 Kontentigi ĉiujn eĉ anĝelo ne povas.
343.03 Ŝiru vin en du partojn, la mondo trian postulos.
343.04 Kiu servas al ĉiu, al si mem malutilas.
343.05 Kiu por ĉiuj laboras, pri si mem ne memoras.
343.06 Oni ne povas sin movi laŭ ĉiu vento aparte.
343.07 Azenon komunan oni batas plej multe.
343.08 Klopodi pri ĉies favoro estas pleje malsaĝa laboro.
344. Egaleco
344.01 Ne povas ĉiu homo esti pap’ en Romo.
344.02 Ne ĉiuj havas egalan feliĉon.
344.03 Ne ĉiu papereto estas banka bileto.
344.04 Ne el ĉiu ligno oni faras violonon.
345. Difekto
345.01 En ĉiu objekto troviĝas difekto.
345.02 Ĉio havas sian «sed» kaj «se.»
345.03 Ĉiu medalo du flankojn posedas.
346. Eraro
346.01 Pro eraro ne praviĝas la faro.
347. Propraĵo
347.01 Al ĉiu besto plaĉas ĝia nesto.
347.02 Ĉiu vulpo sian voston laŭdas.
347.03 Al ĉiu sia propra estas ĉarma kaj kara.
347.04 Sia estas kara pli ol la najbara.
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
Подготовленная к 135-летнему юбилею Андрея Белого книга М.А. Самариной посвящена анализу философских основ и художественных открытий романов Андрея Белого «Серебряный голубь», «Петербург» и «Котик Летаев». В книге рассматривается постепенно формирующаяся у писателя новая концепция человека, ко времени создания последнего из названных произведений приобретшая четкие антропософские черты, и, в понимании А. Белого, тесно связанная с ней проблема будущего России, вопрос о судьбе которой в пору создания этих романов стоял как никогда остро.
Книга историка Джудит Фландерс посвящена тому, как алфавит упорядочил мир вокруг нас: сочетая в себе черты академического исследования и увлекательной беллетристики, она рассказывает о способах организации наших представлений об окружающей реальности при помощи различных символических систем, так или иначе связанных с алфавитом. Читателю предстоит совершить настоящее путешествие от истоков человеческой цивилизации до XXI века, чтобы узнать, как благодаря таким людям, как Сэмюэль Пипс или Дени Дидро, сформировались умения запечатлевать информацию и систематизировать накопленные знания с помощью порядка, в котором расставлены буквы человеческой письменности.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
В центре внимания научных работ, которые составили настоящий сборник, находится актуальная проблематика транснациональных процессов в русской литературе и культуре. Авторы рассматривают международные литературные и культурные контакты, а также роль посредников в развитии русской культуры. В их число входят И. Крылов, Л. Толстой, А. Ахматова, М. Цветаева, О. Мандельштам и другие, не столь известные писатели. Хронологические рамки исследований охватывают период с первой четверти XIX до середины ХХ века.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.