Proverbaro Esperanta - [11]
390.10 Ne kredu al parolo sen propra kontrolo.
390.11 Famo kredon allogas, sed tre ofte mensogas.
391. Reago
391.01 Kiu semas venton, rikoltos fulmotondron.
391.02 Kia la semo, tia la rikolto.
391.03 Kia sono, tia resono.
392. Cirkonstancoj
392.01 Eĉ plej bonan ŝipon malbonigas la ventoj.
393. Ŝanĝo
393.01 Nek ĝojo, nek malĝojo daŭras eterne.
393.02 Kio komenciĝis, tio ankaŭ finiĝos.
393.03 Ne sama la vento blovas konstante.
393.04 Ne ĉiam daŭras malbona vetero, ne ĉiam daŭras homa sufero.
393.05 Eĉ por plej terura tago venas vespero.
393.06 Ankaŭ al ni la suno eklumos.
393.07 Ankaŭ al nia nesto venos iam la festo.
393.08 Venas rido post minaco, kaj paciĝo post malpaco.
393.09 Diablo ne ĉiam unu pordon sieĝas.
393.10 Post la fasto venas festo.
394. Sanktulo
394.01 Ĉirkaŭ sanktuloj diabloj vagas.
395. Sento
395.01 Al loko dolora ni manon etendas, al loko ĉarma okulojn ni sendas.
396. Ĝuado
396.01 Dio manĝon donacis, sed la dentoj agacas.
396.02 Kiu multe profitas, ankaŭ perdon ne evitas.
396.03 Bone kreskas la herbo, sed ĉevalo jam mortis.
396.04 De la manoj ĝis lipoj la sup’ elverŝiĝis.
397. Reboniĝo
397.01 Post kolero venas favoro.
397.02 Post vetero malbela lumas suno plej hela.
398. Profito
398.01 Hakado de ligno donas lignerojn.
398.02 Kiu panon donas, malsaton ne konas.
398.03 Ne ekzistas ofico sen benefico.
399. Kaŭzo
399.01 Ne ekzistas fumo sen fajro.
399.02 Kie fumo leviĝas, tie fajro troviĝas.
400. Malpaco
400.01 Pro limoj kaj baroj malpacas najbaroj.
400.02 Malpaco pro limo fariĝas kutimo, malpaco pro kredo fariĝas heredo.
401. Ĵuro
401.01 Kie ĵuron vi aŭdas, malbonon suspektu.
402. Piko
402.01 Geamantoj sin pikas.
402.02 Dentoj mordas la langon, tamen ambaŭ sin amas.
403. Profito
403.01 Kie estas mielo, tie muŝoj ne mankas.
403.02 Al kuko kaj kaso ĉiam venas amaso.
404. Malpaco
404.01 Kie minaco, tie malpaco.
404.02 Disputoj kondukas al malpaco.
404.03 Ju disputo pli forta, des pli multaj la vortoj.
404.04 Ligno fendita facile flamiĝas.
404.05 Kontraŭ vesto malbona konspiras ĉiu ŝtono.
404.06 Manon malkvietan ĉiu muro atakas.
405. Sklavo
405.01 Kie sklav’ regadon havas, tie mastro baldaŭ sklavas.
406. Laboro
406.01 Laboro kondukas al honoro kaj oro.
406.02 Laboro fortigas, ripozo putrigas.
406.03 Kiu laboras kaj deziras, tiu akiras, — kiu mem ne penas, nenio al li venas.
406.04 Pano buŝon ne serĉas.
406.05 Kiu amas la liton, ne akiros profiton.
406.06 Kiu volas panon, ne dorlotu la manon.
406.07 Rezonado kaj filozofado panon ne donas.
407. Doloro
407.01 Kie dento doloras, tien iras la lango.
408. Okulo
408.01 Tien okuloj iras, kion la koro deziras.
409. Abundo
409.01 Kie pano estas, tie musoj ne mankas.
409.02 Plena kaso ŝteliston altiras.
409.03 Malfermita kelo tentas al ŝtelo.
410. Ombro
410.01 Kie lumo ekzistas, ankaŭ ombro troviĝas.
410.02 Neniu sanktulo estas sen makulo.
411. Forto
411.01 Kie regas la forto, tie rajto silentas.
411.02 Kiu havas la forton, havas la rajton.
412. Honto
412.01 Kie timo, tie honto.
413. Envio
413.01 Feliĉo kaj riĉo envion elvokas.
414. Malforteco
414.01 Kie maldike, tie rompiĝas.
415. Virino
415.01 Virino scias, tuta mondo scias.
416. Ĉefo
416.01 Romo estas tie, kie estas la papo.
417. Volo
417.01 Kion oni volas, tion oni povas.
418. Braveco
418.01 Kuraĝa homo en sia domo.
418.02 Bravulo kontraŭ muŝo, sed muŝo kontraŭ bravulo.
418.03 El post la arbo li estas bravulo.
419. Flato
419.01 Karesi al iu la barbon.
419.02 Paroli dolĉe en la orelon.
420. Malkareso
420.01 Fari al iu ursan kareson.
420.02 Karesi kontraŭ la haroj.
420.03 Ludi kun iu ludon de pugnoj.
420.04 Vivi kun iu kiel hundo kun kato.
420.05 Montradi al si reciproke la dentojn.
421. Ŝanĝo
421.01 Komenci per flato kaj fini per bato.
421.02 Komenci per Dio kaj fini per diablo.
422. Kareso
422.01 Ne karesu per mano, sed karesu per pano.
423. Paco
423.01 Paca silento, ke ne blovas eĉ vento.
423.02 Konsento konstruas, malpaco detruas.
424. Deziro
424.01 Vidas okulo, sed mano ne trafas.
425. Okulo
425.01 De l’ koro spegulo estas la okulo.
425.02 Kion koro portas, vizaĝo raportas.
425.03 Al koro penetro per okula fenestro.
426. Atento
426.01 Teni la okulojn en streĉo.
426.02 Rigardi per ambaŭ okuloj.
426.03 Havi orelojn sur ĝusta loko.
427. Troalteco
427.01 Ne iru okuloj super la frunton.
427.02 Kiu tro alten rigardon direktas, tiu tre baldaŭ okulojn difektas.
427.03 Kiu rigardas ĉielon, maltrafas sian celon.
428. Avideco
428.01 Okulo avidas ĉion kion vidas.
428.02 Tuta jam sata, sed okulo malsatas.
428.03 Okuloj estas pli grandaj ol la ventro.
428.04 Fortoj leporaj, kaj kapricoj sinjoraj.
429. Foresto
429.01 For de l’ okuloj, for de la koro.
429.02 En ĉeesto amata, en forest’ insultata.
430. Senlaboreco
430.01 Rostita kolombeto ne flugas al buŝeto.
431. Malkaŝeco
431.01 Trafi per la parolo rekte en la vizaĝon.
431.02 Diri al iu nudan veron.
432. Observado
432.01 Okulo de mastro pli ol beno de pastro.
432.02 Ne kredu al orelo, kredu al okulo.
433. Tromulteco
433.01 Per tro multa varto malboniĝas la farto.
433.02 Tro da kuiristoj kaĉon difektas.
434. Timo
434.01 Timo havas grandajn okulojn.
435. Malatento
435.01 Okulo ne atentas, dorso eksentas.
436. Famo
436.01 Popolo diras, Dio diras.
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
В молодости Пастернак проявлял глубокий интерес к философии, и, в частности, к неокантианству. Книга Елены Глазовой – первое всеобъемлющее исследование, посвященное влиянию этих занятий на раннюю прозу писателя. Автор смело пересматривает идею Р. Якобсона о преобладающей метонимичности Пастернака и показывает, как, отражая философские знания писателя, метафоры образуют семантическую сеть его прозы – это проявляется в тщательном построении образов времени и пространства, света и мрака, предельного и беспредельного.
Подготовленная к 135-летнему юбилею Андрея Белого книга М.А. Самариной посвящена анализу философских основ и художественных открытий романов Андрея Белого «Серебряный голубь», «Петербург» и «Котик Летаев». В книге рассматривается постепенно формирующаяся у писателя новая концепция человека, ко времени создания последнего из названных произведений приобретшая четкие антропософские черты, и, в понимании А. Белого, тесно связанная с ней проблема будущего России, вопрос о судьбе которой в пору создания этих романов стоял как никогда остро.
Книга историка Джудит Фландерс посвящена тому, как алфавит упорядочил мир вокруг нас: сочетая в себе черты академического исследования и увлекательной беллетристики, она рассказывает о способах организации наших представлений об окружающей реальности при помощи различных символических систем, так или иначе связанных с алфавитом. Читателю предстоит совершить настоящее путешествие от истоков человеческой цивилизации до XXI века, чтобы узнать, как благодаря таким людям, как Сэмюэль Пипс или Дени Дидро, сформировались умения запечатлевать информацию и систематизировать накопленные знания с помощью порядка, в котором расставлены буквы человеческой письменности.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.