Proverbaro Esperanta - [13]
486. Malproksimo
486.01 Belaj rakontoj el trans la montoj.
487. Defendo
487.01 Stari por iu kiel muro kaj turo.
488. Promeso
488.01 Promesi orajn montojn.
489. Ĝibulo
489.01 Ĝibulo ĝis morto restos ĝibulo.
490. Fiero
490.01 Ju homo pli fiera, des puno pli severa.
490.02 Pro homo fiera ĝojas infero.
490.03 Malhumileco estas kara plezuro.
490.04 Fiereco venas antaŭ la falo.
490.05 Altan arbon batas la fulmo.
490.06 Kiu leviĝis fiere, baldaŭ falos al tero.
491. Fiero
491.01 Fiera mieno — kapo malplena.
492. Zorgo
492.01 De zorgoj, ne de jaroj, blankiĝas la haroj.
492.02 Rusto manĝas la feron, kaj zorgo la homon.
493. Malbonaĵo
493.01 Urtikon frosto ne difektas.
494. Malfeliĉo
494.01 Venas ĉagreno sen granda peno.
494.02 Malfeliĉo inviton ne atendas.
494.03 Malfeliĉo kaj peko leviĝas sen veko.
494.04 Ne voku diablon, ĉar li povas aperi.
495. Bedaŭro
495.01 De plendo kaj ploro ne foriĝas doloro.
495.02 Bedaŭro kaj ĉagreno ŝuldon ne kovras.
496. Malegaleco
496.01 Unu floras, alia ploras.
496.02 Por unu — festeno, por alia — ĉagreno.
496.03 Por malsanulo forto, por kokido la morto.
496.04 Ŝafo donas sian lanon, por ke mastro havu panon.
497. Malĝojo
497.01 Kiun malĝojo ne turmentis, tiu ĝojon ne sentas.
498. Humoro
498.01 Kontraŭ doloro helpas bona humoro.
499. Pasemeco
499.01 Ne ĉiam daŭras malbona vetero, ne ĉiam daŭras homa sufero.
500. Fremdo
500.01 Fremda doloro ne kondukas al ploro.
500.02 Petron kruro doloras, Karolo ne lamas.
500.03 Kiu sentas — ploras, kiu vidas — nur ridas.
501. Pasintaĵo
501.01 Ne bedaŭru hieraŭan, ne atendu morgaŭan, ne forlasu hodiaŭan.
501.02 Kio pasis, ne revenos.
501.03 Kio pasis, nin forlasis.
501.04 Se la tempo forblovis, ni jam helpi ne povas; kio post ni aperos, ni de ĝi ne
suferos.
501.05 Faru vian aferon, Dio zorgos ceteron.
502. Troeco
502.01 Ĝi jam staras al mi en la gorĝo.
503. Laboro
503.01 Sidi en laboroj ĝis super la oreloj.
504. Devigo
504.01 Alpremi iun al muro.
505. Senelireco
505.01 Venis tranĉilo al la gorĝo.
505.02 Situacio sen eliro.
505.03 Nek transnaĝeble, nek transireble.
505.04 La vivo staras sur la karto.
505.05 Sola vojo libera al la fundo rivera.
506. Krio
506.01 Krii el la tuta gorĝo.
507. Ploro
507.01 Ne helpas ploro al doloro.
507.02 Ne servas larmo anstataŭ armo.
507.03 Larmoj pravecon ne pruvas.
507.04 Larmoj ŝuldon ne pagas.
507.05 Plendoj stomakon ne plenigas.
507.06 Ne sufiĉas ploro al kreditoro.
508. Loko
508.01 Alia urbo, alia moro.
508.02 Kion Parizo aplaŭdas, Berlino mallaŭdas.
508.03 Aliaj domoj, aliaj homoj.
508.04 En ĉiu angulo alia postulo.
508.05 Kurbiĝu hoko laŭ postuloj de l’ loko.
509. Ĉirkaŭaĵo
509.01 Se neĝas sur la monto, estas malvarme en la valo.
510. Neĝusteco
510.01 Nek al teksto, nek al preteksto.
510.02 Saltadi el unua al deka.
510.03 Saltadi ĉirkaŭ afero, kiel blovata neĝero.
511. Braveco
511.01 Per paroloj li bruas, tutan urbon detruas.
511.02 Granda parolisto, malgranda faristo.
511.03 Kontraŭ muŝoj bravulo, kontraŭ homoj timulo.
511.04 En sia dometo li estas atleto.
511.05 Sukcesa venkanto de pordoj malfermitaj.
511.06 Kuraĝa mieno antaŭ propra kameno.
511.07 En sia angulo li estas bravulo.
511.08 Brava batalanto kontraŭ plado bolanta.
512. Kuraĝo
512.01 Kuraĝo ĉion atingas.
512.02 Kiu ne riskas, tiu ne havas.
512.03 Kiu kuraĝe aliras, facile akiras.
513. Senefikeco
513.01 Ĝi glitas de li kiel pizo de muro.
514.
514.01 Kaldrono ridas pri poto kaj mem estas kota.
514.02 Azen’ al azeno riproĉas malsaĝon.
514.03 Ridas blindulo pri lamulo.
514.04 Ambaŭ floroj de samaj valoroj.
514.05 Unu pasero alian valoras.
514.06 De sama koloro, de sama valoro.
514.07 El sama tero devenas, saman sukon entenas.
515. Malŝpareco
515.01 Li havas truon en la manplato.
516. Malfrueco
516.01 Ĝi estas mustardo post la manĝo.
517. Forto
517.01 Ne batalu pot’ el tero kontraŭ kaldrono el fero.
517.02 Kiu forton ne havas, ĉiam malpravas.
517.03 Kiu havas forton, havas rajton.
517.04 Al venko rajto venas, se ĝin forto subtenas.
518. Sameco
518.01 Kia la poto, tia la kovrilo.
518.02 Kia la kapo, tia la ĉapo.
518.03 Kia la birdo, tia la kaĝo.
518.04 Kia la homo, tia lia nomo.
518.05 Kia ago, tia pago.
518.06 Kiel oni vin taksas, tiel oni vin regalas.
519. Edzino
519.01 Edzino pli elverŝas per funelo, ol edzo enverŝas per sitelo.
520. Disiĝo
520.01 Post alkutimiĝo doloras disiĝo.
521. Laboro
521.01 Laboro lacigas, sed akiro ĝojigas.
521.02 Maldolĉa por la lango, sed saniga por la sango.
521.03 Sanigaĵo malbongusta, sed efiko plej ĝusta.
521.04 Ne laciĝos mano, ne fariĝos pano.
521.05 Ne venas honoro sen laboro.
522. Lerno
522.01 Lernado havas maldolĉan radikon, sed bonan efikon.
522.02 Scienco havas semon enuan, sed frukton bonĝuan.
523. Kontraŭaĵo
523.01 Muso satiĝis, faruno malboniĝis.
524. Kaŭzo
524.01 Sen fajro ne brulas eĉ pajlo.
524.02 Se brulas nenio, fumo ne iras.
525. Ĝustatempeco
525.01 Forĝu feron dum ĝi estas varmega.
525.02 Fleksu arbon dum ĝia juneco.
525.03 Lernu juna, por esti saĝa maljuna.
525.04 Se junulo ne lernis, maljunulo ne scias.
525.05 Kiu ne akiras, kiam li povas, tiu poste deziras, sed jam ne retrovas.
525.06 Ŝiru rozojn en somero, ĉar en vintro ili ne estas.
525.07 Okazon kaptu ĉe l’ kapo, ĉar la vosto estas glita.
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
В молодости Пастернак проявлял глубокий интерес к философии, и, в частности, к неокантианству. Книга Елены Глазовой – первое всеобъемлющее исследование, посвященное влиянию этих занятий на раннюю прозу писателя. Автор смело пересматривает идею Р. Якобсона о преобладающей метонимичности Пастернака и показывает, как, отражая философские знания писателя, метафоры образуют семантическую сеть его прозы – это проявляется в тщательном построении образов времени и пространства, света и мрака, предельного и беспредельного.
Подготовленная к 135-летнему юбилею Андрея Белого книга М.А. Самариной посвящена анализу философских основ и художественных открытий романов Андрея Белого «Серебряный голубь», «Петербург» и «Котик Летаев». В книге рассматривается постепенно формирующаяся у писателя новая концепция человека, ко времени создания последнего из названных произведений приобретшая четкие антропософские черты, и, в понимании А. Белого, тесно связанная с ней проблема будущего России, вопрос о судьбе которой в пору создания этих романов стоял как никогда остро.
Книга историка Джудит Фландерс посвящена тому, как алфавит упорядочил мир вокруг нас: сочетая в себе черты академического исследования и увлекательной беллетристики, она рассказывает о способах организации наших представлений об окружающей реальности при помощи различных символических систем, так или иначе связанных с алфавитом. Читателю предстоит совершить настоящее путешествие от истоков человеческой цивилизации до XXI века, чтобы узнать, как благодаря таким людям, как Сэмюэль Пипс или Дени Дидро, сформировались умения запечатлевать информацию и систематизировать накопленные знания с помощью порядка, в котором расставлены буквы человеческой письменности.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.