Proverbaro Esperanta - [14]
525.08 Se elsaltas la okazo, ĝi rompiĝas kiel vazo.
525.09 Atendis, meditis, ĝis en tombon englitis.
526. Tuj
526.01 Ĉe l’ freŝa faro.
526.02 Kun la peko en mano.
527. Maltrankvilo
527.01 Sidi sur pingloj.
528. Gasto
528.01 Kia regalato, tia regalado.
528.02 Se oni amas la gaston, oni zorgas la paston.
529. Gasto
529.01 Se la gasto meritas, eĉ lia hundo profitas.
529.02 Se la gasto estas amata, eĉ lia servanto ne restas malsata.
529.03 Kiu hundon mian batas, min mem ne tre ŝatas.
530. Gasto
530.01 Gasto tro petata foriras malsata.
530.02 Almozpetanto sinĝena restas kun sako malplena.
531. Gasto
531.01 Agrabla estas gasto, se ne longe li restas.
531.02 Gasto kiel fiŝo baldaŭ fariĝas malfreŝa.
532. Gasto
532.01 Gast’ en tempo malĝusta estas ŝtono sur brusto.
532.02 Por gasto ne petita mankas kulero.
532.03 Por malfrua gasto restas nur osto.
533. Gasto
533.01 Gasto sen avizo estas agrabla surprizo.
534. Gasto
534.01 Gasto havas akrajn okulojn.
534.02 Sidas gasto minuton, sed vidas la tuton.
535. Frue
535.01 Kiu venas plej frue, sidas plej ĝue.
535.02 Kiu pli frue venas, pli frue muelas.
535.03 Kiu pli frue venas, pli bonan lokon prenas.
536. Hejmo
536.01 Ĉie estas varme, sed hejme plej ĉarme.
537.
537.01 Kaŝu malbenon kaj faru bonan mienon.
537.02 Vole-nevole.
537.03 Kiu devas, tiu elekti ne povas.
537.04 El la neceseco oni devas fari virton.
537.05 Se devigas neceso, faru kun kareso.
538. Falsvirto
538.01 Faras rabon kaj ŝtelon, por oferi al Dio kandelon.
538.02 En buŝo Biblio, en koro malpio.
538.03 Sanktfigurojn ornamas kaj homojn malamas.
539. Nekomprenado
539.01 Ĝi estas por mi ĥina scienco.
540. Maltrafo
540.01 Fungon englutis!
540.02 Li bruligis al si la lipharojn.
540.03 Li foriris kun longa nazo.
541. Tombo
541.01 Stari per unu piedo en la tombo.
542. Espero
542.01 Altan arbon batas la fulmo.
542.02 Kie estas sufero, estas ankaŭ espero.
542.03 Post vetero malbela lumas suno plej hela.
543. Sonĝo
543.01 Sonĝo teruras, sonĝo forkuras.
544. Minaco
544.01 Kiu multe minacas, ne estas danĝera.
544.02 Kiu multe parolas, ne multe faras.
544.03 Ne timu hundon bojantan, timu hundon silentan.
544.04 Ne ĉio batas, kio tondras.
544.05 Ne ĉiu hundo bojanta estas hundo mordanta.
544.06 Bojas hundo sen puno eĉ kontraŭ la suno.
544.07 Hundo bojas la vojon, vento portas la bojon.
544.08 Hundo bojas, homo vojas.
544.09 Sen povo kolero estas ridinda afero.
544.10 Kiu minacas, tiu avertas.
544.11 Koko krias fiere, sed ne danĝere.
544.12 Li minacas per fingro en la poŝo.
544.13 Minacoj ne mortigas.
544.14 Minacas dento al la vento.
544.15 Kolero montras malsaĝulon.
545. Fanfaronado
545.01 Barelo malplena sonas plej laŭte.
546. Danĝero
546.01 Tondro kampulon memorigas pri Dio.
546.02 Ekzistas ezoko, ke fiŝetoj ne dormu.
546.03 Dormus leporo, se ĝi ĉason ne timus.
547.
547.01 Ankaŭ por diablo tondro ekzistas.
548. Bagatelo, Senproporcieco
548.01 Pli da bruo, ol da faro.
548.02 Bruo potenca, nula esenco.
548.03 Multe da peno, neniom da pano.
548.04 Monto gravediĝis, muso naskiĝis.
548.05 Ludi ventobatadon.
548.06 Granda nubo, eta pluvo.
548.07 Granda frakaso en malgranda glaso.
549. Mono
549.01 Por sia oro ĉiu estas sinjoro.
549.02 Mono mondon regas.
549.03 Montru moneron, ĉio fariĝos.
549.04 Per mono eĉ silento fariĝas elokvento.
549.05 Plena sako ĉiun mastron al vi klinos.
549.06 Al tiu ĉio cedas, kiu monon posedas.
550. Fiero
550.01 Li tenas la nazon supren.
551. Eraro
551.01 Nur tiu ne eraras, kiu neniam ion faras.
551.02 Peko kaj eraro estas ecoj de l’ homaro.
551.03 Homo senpeka neniam ekzistis.
552. Peko
552.01 Pekon serĉi oni ne bezonas.
552.02 De peko kaj mizero estas plena la tero.
552.03 Kiu ne pekis, kiu ne eraris?
552.04 Malfeliĉo kaj peko leviĝas sen veko.
552.05 Eĉ kiu plej bone pafas, tamen iam maltrafas.
552.06 Eĉ sur la suno troviĝas makuloj.
552.07 Eĉ kontraŭ pastra prediko troviĝas kritiko.
552.08 Eĉ plej ruza vulpo en kaptilon falas.
553. Peko
553.01 Pekas junuloj kaj pekas maljunuloj.
553.02 Ne ekzistas juneco sen kapricoj, nek maljuneco sen malicoj.
553.03 Eĉ kvar piedoj de ĉevalo ĝin ne savas de falo.
553.04 Sango bolas, juneco petolas.
553.05 Ne ĉiam per aĝo mezuriĝas la saĝo.
553.06 Maljunaj jaroj, sed ne saĝaj faroj.
554. Neatenditaĵo
554.01 Se peko trafas, eĉ bastono ekpafas.
554.02 Sorto ofte alsendas, kion oni ne atendas.
555. Peko
555.01 Por peko senkonscia puno nenia.
555.02 Filo konfesis, patro forgesis.
556. Pento
556.01 Fajron estingas akvo, pekon pardono.
556.02 Pekinto pentas, kolero silentas.
556.03 Ne iras hakilo al kolo humila.
556.04 Post konfeso venas forgeso.
557. Akiro
557.01 Peke akirita ne estas profita.
558. Moko
558.01 Dion kolerigis, homojn ridigis.
558.02 Suferoj sufokas kaj homoj mokas.
559. Neatingebleco
559.01 Animo al paradizo deziras, sed pekoj retiras.
559.02 Deziro tre granda, sed mankas la forto.
559.03 Volus kato fiŝojn, sed la akvon ĝi timas.
560. Iele
560.01 Iele, iome, duone malbone.
561. Peko
561.01 Kontraŭ peko batalu, sed pekanton ne tuŝu.
561.02 Kontraŭ peko prediku, sed pekinton pardonu.
562. Malvirto
562.01 Vivis puninde, mortis ridinde.
562.02 Kia vivo, tia morto.
563. Malriĉo
563.01 Malplena sako puŝas al peko.
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
В молодости Пастернак проявлял глубокий интерес к философии, и, в частности, к неокантианству. Книга Елены Глазовой – первое всеобъемлющее исследование, посвященное влиянию этих занятий на раннюю прозу писателя. Автор смело пересматривает идею Р. Якобсона о преобладающей метонимичности Пастернака и показывает, как, отражая философские знания писателя, метафоры образуют семантическую сеть его прозы – это проявляется в тщательном построении образов времени и пространства, света и мрака, предельного и беспредельного.
Подготовленная к 135-летнему юбилею Андрея Белого книга М.А. Самариной посвящена анализу философских основ и художественных открытий романов Андрея Белого «Серебряный голубь», «Петербург» и «Котик Летаев». В книге рассматривается постепенно формирующаяся у писателя новая концепция человека, ко времени создания последнего из названных произведений приобретшая четкие антропософские черты, и, в понимании А. Белого, тесно связанная с ней проблема будущего России, вопрос о судьбе которой в пору создания этих романов стоял как никогда остро.
Книга историка Джудит Фландерс посвящена тому, как алфавит упорядочил мир вокруг нас: сочетая в себе черты академического исследования и увлекательной беллетристики, она рассказывает о способах организации наших представлений об окружающей реальности при помощи различных символических систем, так или иначе связанных с алфавитом. Читателю предстоит совершить настоящее путешествие от истоков человеческой цивилизации до XXI века, чтобы узнать, как благодаря таким людям, как Сэмюэль Пипс или Дени Дидро, сформировались умения запечатлевать информацию и систематизировать накопленные знания с помощью порядка, в котором расставлены буквы человеческой письменности.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.