Proverbaro Esperanta - [16]
597. Malapero
597.01 Malaperis kiel vaporo.
597.02 Li pafis sin for.
598. Mallaŭdo
598.01 Fari al iu bonan lavon.
598.02 Fari al iu predikon pri moroj.
598.03 Tani al iu la haŭton.
599. Nebuligo
599.01 Ĵeti polvon en la okulojn.
599.02 Nebuligi al iu la okulojn.
600. Promeso
600.01 Nobelo promesojn disdonas, kampulo promesojn plenumas.
600.02 Per promesoj estas pavimita la infero.
601. Promeso
601.01 Plej facile promeso rimiĝas kun forgeso.
601.02 Dronanto domon proponas, savito eĉ brikon ne donas.
601.03 Promeso ne satigas.
601.04 Venis mizero, — helpu min, frato; pasis mizero, — for, malamato.
601.05 Danĝero sieĝas, al Dio ni preĝas; danĝero ĉesas, ni Dion forgesas.
602. Firmeco
602.01 Sub seruro promesojn tenu, sed doninte ne reprenu.
602.02 Estu sinjoro de via vorto.
602.03 Vorto donita estas kiel leĝo.
602.04 Pripensu malrapide kaj agu decide.
602.05 Dek fojojn mezuru, unu fojon detranĉu.
602.06 Antaŭe intencu kaj poste komencu.
603. Simileco
603.01 Li estas la portreto de sia patro.
604. Dono
604.01 Silentu donante, parolu ricevante.
605. Kapablo
605.01 Dio donis oficon, Dio donas kapablon.
606.
606.01 Kion Dio ne donis, perforte ne postulu.
607. Avideco
607.01 Donu fingron al avidulo, li tutan manon postulas.
607.02 Se vi donas mielon, donu ankaŭ kuleron.
608. Senpartieco
608.01 Ne rapidu, trankvile decidu.
608.02 Ne rapidu insulti, volu aŭskulti.
608.03 Ne aŭskultinte, ne kondamnu.
608.04 Juĝanto devas havi du orelojn.
609. Mortinto
609.01 Paco al lia cindro!
609.02 Li ripozu trankvile!
610. Rezignacio
610.01 Dio donis, Dio prenis.
611. Dio
611.01 Dio donis buŝon, Dio donos manĝon.
612. Deziro
612.01 Ju pli oni posedas, des pli oni avidas.
612.02 Oni estas riĉa neniam sufiĉe.
612.03 Dum la manĝado venas apetito.
613. Dio
613.01 Se Dio ne aranĝos, lupo vin ne manĝos.
614. Malfrueco
614.01 Nuksoj venis, kiam dentoj elfalis.
614.02 Post morto kuracilo jam estas sen utilo.
614.03 Ĝi estas kiel mustardo post la manĝo.
615. Dono
615.01 Almozoj ne malriĉigas.
615.02 Dio al vi donis, por ke vi povu doni.
616. Neŝatado
616.01 Ne havante, oni petas; ricevinte, forĵetas.
616.02 Bono posedata ne estas ŝatata.
616.03 En juneco logas, en maljuneco tedas.
616.04 Nin ĉiam ravas, kion ni ne havas.
616.05 Juneco ne scias, maljuneco ne povas.
617. Dono
617.01 Ĉia dono estas bono.
618. Paro
618.01 Du botoj faras paron.
618.02 Bela paro por altaro.
618.03 Sinjorino kaj sinjoro, unu alian valoras.
619. Malpaco
619.01 Ne taŭgas du ursoj por unu nesto.
619.02 En unu sako du katoj, ĉiam mordoj kaj gratoj.
619.03 Du sinjoroj en unu bieno, du mastrinoj ĉe unu kameno — neniam vivas sen reciproka
malbeno.
620. Esenco
620.01 Nomo egala, sed esenco mala.
621. Necerteco
621.01 Ĝi havas ankoraŭ signon de demando.
621.02 Ĉio dependas de «se» kaj «kiam».
621.03 La sama afero, sed kun la kapo al tero.
621.04 Sama buŝo blovas varmon kaj malvarmon.
621.05 Vizaĝo agrabla kaj ungo diabla.
622. Pli
622.01 Unu saĝo estas bona, du estas pli bonaj.
622.02 Pli da okuloj, pli da certeco.
623. Certeco
623.01 Certe, kiel duoble du kvar.
623.02 Certaĵo kaj leĝo, kiel amen en preĝo.
624. Plimulteco
624.01 Du kontraŭ unu prezentas armeon.
624.02 Kontraŭ tuta kohorto eĉ Herkulo estas malforta.
625. Unufoje
625.01 Deko da pekoj, unu la puno.
625.02 De unu bovo oni du felojn ne deŝiras.
625.03 Per unu ŝtono oni du ĵetojn ne faras.
626. Samtempeco
626.01 Al du sinjoroj samtempe oni servi ne povas.
627. Kontentigo
627.01 Ankoraŭ neniu plaĉis al ĉiu.
628. Avideco
628.01 Kiu ĉasas du leporojn, kaptas neniun.
628.02 Kiu tro multe deziras, nenion akiras.
628.03 Kiu kaptas tro vaste, konservas malmulte.
629. Duflankeco
629.01 Ĉiu medalo du flankojn posedas.
630. Morto
630.01 Du mortojn vi ne havos, de unu vi vin ne savos.
631. Malbono
631.01 El du malbonoj pli malgrandan elektu.
632. Piede
632.01 Veturi sur sia paro da kruroj.
633. Najbaro
633.01 Ne serĉu bonan arbaron, serĉu bonan najbaron.
633.02 Kiu havas bonan najbaron, havas bonan tagon.
634. Havo
634.01 Malpli da havo, malpli da zorgoj.
635. Malriĉo
635.01 Li havas nek ĉelon, nek kelon.
636. Pasemeco
636.01 Matenas, vesperas — kaj tago malaperas.
637. Pasemeco
637.01 Tago aranĝas, tago ŝanĝas.
637.02 Tago tagon sekvas, sed ne similas.
637.03 Hodiaŭ festene, morgaŭ malplene.
637.04 Hodiaŭ forto, morgaŭ morto.
637.05 Vitro kaj feliĉo ne estas fortikaj.
637.06 De majesta ĝis ridinda estas nur unu paŝo.
638. Zorgo
638.01 Ĉiu morgaŭ havas sian zorgon.
639. Festo
639.01 Tago festa — for aferoj.
639.02 Festotaga laboro estas sen valoro.
640. Antaŭtempeco
640.01 Laŭdu tagon nur vespere.
640.02 Antaŭ vespero ne estu fiera.
641. Dio
641.01 Dio donis tagon, Dio donos manĝon.
642. Neniam
642.01 En la tago de la sankta Neniamo.
642.02 En la triĵaŭda semajno.
643. Malkaŝeco
643.01 En luma tago.
644. Alfluo
644.01 Mono kuras al mono.
644.02 Mono monon naskas.
644.03 Al bona ĉasisto iras mem la besto.
644.04 Riveretoj fluas al riveroj.
645. Riĉo
645.01 Mono fluas al riĉulo, batoj al malriĉulo.
646. Mono
646.01 La dorm’ estas bona, se mankas la mono.
647. Mono
647.01 Sen mono en urbon ne iru.
647.02 Ne ekzistas mono, ne ekzistas dono.
647.03 Kiu havas nenion, estas nenio.
648. Mono
Книга послужила импульсом к возникновению такого социального феномена, как движение сторонников языка эсперанто, которое продолжает развиваться во всём мире уже на протяжении более ста лет.
В молодости Пастернак проявлял глубокий интерес к философии, и, в частности, к неокантианству. Книга Елены Глазовой – первое всеобъемлющее исследование, посвященное влиянию этих занятий на раннюю прозу писателя. Автор смело пересматривает идею Р. Якобсона о преобладающей метонимичности Пастернака и показывает, как, отражая философские знания писателя, метафоры образуют семантическую сеть его прозы – это проявляется в тщательном построении образов времени и пространства, света и мрака, предельного и беспредельного.
Подготовленная к 135-летнему юбилею Андрея Белого книга М.А. Самариной посвящена анализу философских основ и художественных открытий романов Андрея Белого «Серебряный голубь», «Петербург» и «Котик Летаев». В книге рассматривается постепенно формирующаяся у писателя новая концепция человека, ко времени создания последнего из названных произведений приобретшая четкие антропософские черты, и, в понимании А. Белого, тесно связанная с ней проблема будущего России, вопрос о судьбе которой в пору создания этих романов стоял как никогда остро.
Книга историка Джудит Фландерс посвящена тому, как алфавит упорядочил мир вокруг нас: сочетая в себе черты академического исследования и увлекательной беллетристики, она рассказывает о способах организации наших представлений об окружающей реальности при помощи различных символических систем, так или иначе связанных с алфавитом. Читателю предстоит совершить настоящее путешествие от истоков человеческой цивилизации до XXI века, чтобы узнать, как благодаря таким людям, как Сэмюэль Пипс или Дени Дидро, сформировались умения запечатлевать информацию и систематизировать накопленные знания с помощью порядка, в котором расставлены буквы человеческой письменности.
Стоит ли верить расхожему тезису о том, что в дворянской среде в России XVIII–XIX века французский язык превалировал над русским? Какую роль двуязычие и бикультурализм элит играли в процессе национального самоопределения? И как эта особенность дворянского быта повлияла на формирование российского общества? Чтобы найти ответы на эти вопросы, авторы книги используют инструменты социальной и культурной истории, а также исторической социолингвистики. Результатом их коллективного труда стала книга, которая предлагает читателю наиболее полное исследование использования французского языка социальной элитой Российской империи в XVIII и XIX веках.
У этой книги интересная история. Когда-то я работал в самом главном нашем университете на кафедре истории русской литературы лаборантом. Это была бестолковая работа, не сказать, чтобы трудная, но суетливая и многообразная. И методички печатать, и протоколы заседания кафедры, и конференции готовить и много чего еще. В то время встречались еще профессора, которые, когда дискетка не вставлялась в комп добровольно, вбивали ее туда словарем Даля. Так что порой приходилось работать просто "машинистом". Вечерами, чтобы оторваться, я писал "Университетские истории", которые в первой версии назывались "Маразматические истории" и были жанром сильно похожи на известные истории Хармса.
Книга рассказывает о жизни и сочинениях великого французского драматурга ХVП века Жана Расина. В ходе повествования с помощью подлинных документов эпохи воссоздаются богословские диспуты, дворцовые интриги, литературные битвы, домашние заботы. Действующими лицами этого рассказа становятся Людовик XIV и его вельможи, поэты и актрисы, философы и королевские фаворитки, монахини и отравительницы современники, предшественники и потомки. Все они помогают разгадывать тайну расиновской судьбы и расиновского театра и тем самым добавляют пищи для размышлений об одной из центральных проблем в культуре: взаимоотношениях религии, морали и искусства. Автор книги переводчик и публицист Юлия Александровна Гинзбург (1941 2010), известная читателю по переводам «Калигулы» Камю и «Мыслей» Паскаля, «Принцессы Клевской» г-жи де Лафайет и «Дамы с камелиями» А.