Творчество Лесной Мавки - [38]

 na dzwonnicu wschodzi wrog!

 Niby serce, woła dzwon.

 Krwi nad lasem święty dzwon.

 Rwie powrozow żyły dzwon.

Winsent Wan Gog

 Się chowa słońce w słonecznekach.

 Śiwieje ruda głowa dnia.

 Na starcze czarne dłonie ziemi,

 szorstki, popękani, łagodni,

 syn — słońce — rudu głowu chyli.

 Jak w zł otem morzu, w słonecznekach —

 aż po ramiona, aż do gardła —

 samotny idzie rudy malarz.

 On bol і piękność  całej ziemi

 umieśćił w swoje serce,

 nie większe od skowronca.

* * *

 Nie zobaczę wschod księżyca,

 nie zatańczę z młodym deszcziem,

 nie dośpiewam swojich wierszow,

 gorzkich, niby czarne wino…

* * *

 Ja nie zamykam swoje drzwi

 ni dla żebraka, ni dla wroga.

 Odwarte moje serce wam,

 niech jestem glupa і bezbronna.

 Ta szczerość płonie w mojej krwi —

 Ja nie zamykam swoje drzwi.

Gdy śpiewa rosyjski barda

W.O.

 Czerwony wiatr krzyżowych wojen.

 Ten głos minęłych dawnich czasow.

 Nadzieja. Bol. Pragnienie życia.

 Gitary struny naprężone,

 jak strzały tej odejszłej bitwy.

 Poeta pod przyceliem rampu,

 I spada cień, jak chore skrzydła.

* * *

 Moj zielony dom

 z oknem w dziwny las!

 Tam gdzie gospodarz —

 dobry czarodziej…

 Czarnę nocę znow

 szukam ścieżki tej.

 Ale spada czas,

 niby krew na śnieg.

 Nie ma  ścieżki tej,

 nie znajduję dom!

 Tylko stary pies,

 miły rudy pies —

 ach, psie łzy — na śnieg

 I na moju dłoń!

Noc lesna

 Gwiazda w koronce gałężia —

 śpiewa bez głosu nad lasem,

 śpiewa  na dawniem języku,

 ktory ja jedna rozumiem.

 Gwiazda w koronce gałężia…

* * *

 Moje słowa —

 jak jagody

 jarzębiny

 w krwawych łzach.

 Słowo jasne

 spadnie w ziemiu —

 czy to zroscie,

 czy to zgine.

 Jarzębina, jarzębina!

 Mi zostanie po nich tylko

 gorzecz na wargach.

Źrodło

 Czerwona paproć.

 Wilcka ścieżka

 potajemna.

 Śilniej od zmartwienia,

 Śilniej od śmierci

 ziemia rodzie źrodło,

 dzikie źrodło

 srebrno śpiewa.

 Żywa woda

 łaska dłoni.

Zarys morski

 W białym niebie

 krzyżyk ptaka.

 Brzeg samotny.

 Śiwe morze

 psem  łagodnym

 liże dłoni.

Pieśń o jarzębinie

 Po wrzesniu woła jarzębina,

 szałona moja, młoda, dzika —

 w czerwonym szalu Eurydyka,

 gdy drzwal-Orfeo jej ućina.

 Drżą gwiazdozbiory jagod krwawych,

 za wiatrem lecią skrzydła ognia.

 Zielony wiatr… W żałobne trawy

 się chyli, cicha і samotna.

 Weselne swięto na polanie,

 zielony wiatr jak mocne wino.

 Dziewanna piękna, jarzębina,

 przed panem młodym na kołanach.

 Kochany, zabiej! Mnie po życiu

 nie żal. Nad nami, zobacz, teraz

 podnosi niebo straszny wieniec —

 siekieru młodego księżyca.

* * *

 Gwiazdy zbładly, krzycze kogut,

 czas mnie iść w daleku drogu —

 w czarny las, gdzie kwiat paproci

 ogniem śłepie ludzki oczy,

 gdzie, jak szary cień, wilczyca

 bronie mi, dąbrow caricu.

* * *

Tiniel, siostrze

 Napisz do mnie list

 literami srebrnego deszczu

 na stronice nieba.

 Odpowiem ci

 szeptem opadłego liśćia,

 ktore płynie po jasnym strumieniu,

 niby dziecięcy papierowe okrętki,

 poszukać kraj, gdzie żyje nadzieja.

Co zostanie

1

 Co zostanie po mnie?

 Zło czy dobro? Zmartwienie czy miłość?

 Słońca wschod w ludzkiem sercu

 czy noc obłąkana, drapieżna?

 Bardzo chcem dobry śład pozostawić na ziemi.

 Moje drzewo maliutkie wam daje nie gorzki jagody.

 Nie złamujcie gałężek,

 nie mowcie, że wilcki jagody,

 że dusza moja czarna, nieludzska

 I dzień moj to noc.

2

 Co zostanie po mnie?

 Czyste  źrodło zaśpiewa

 z mojego zgubionego życia.

 Się nie bojcie, nie trzeba.

 Dłoni garstkiem —

 і pijcie, pijcie bez strachu.,

 nie trucizna, nie krew — czysta woda.

 Niech mi zabili — krew moju ziemia wypiła.

 Niech mi zabili — w niebie dusza moja żyje.

 Czyste  źrodło zostanie

 z mojego zgubionego życia.

* * *

 Moje serce — okręt papierowy,

 ktoru chciał do oceanu dotrzeć.

 Moje serce — listek w pazdźiorniku,

 ktoru wierze, że zobacze wiosnu…

Do matki

 Jestem czarna jaskołka.

 Gwiazda, z nieba wygnana.

 Jestem krew od krwi twojej.

 Nie, bol dawny і rana.

 Z bolem stukam do śłepych

 twojich okien…

 Pasierbica czy corka?

 Nie, to czarna jaskołka,

 to zmartwienie, to połmrok

 gorzko krzycze za oknem.

* * *

 Przyjdź  do mnie tylko jeden raz!

 A ja czekałą całe życie.

 Przyjdź  do mnie, gdy nastanie noc,

 poranie niebo noż  księżyca.

 Bez kwiatow przyjdź, na krotki czas.

 I zostaw. Prowodź mi do Boga.

 Przyjdź  do mnie tylko jeden raz —

 cmentarny stroż pokaże drogu.

KWIAT PAPROCI (z tomu)

Mistrzewi

                                 Kwiat paproci

 Kwiat paproci rozkwita w dłoni.

 Kwiat paproci — to Boży ogień.

 Potajemność ziemi і Rusi

 kwiat gwiazdowy powiedzieć musi.

 Gwiazda pada, jej boli życie.

 Nie rozbije się, w ziemi zroście.

 I zapłacze srebrna dzwonnica.

 I rozkryje się kwiat paproci.

 Ja wam dam potajemne słowo,

 klucz do ziemi, do wiecznej prawdy.

 W  dłoniach Mawki — światło brzozowe —

 kwiat paproci, jak zorza, jak rana.

Piolun

 śiwy piolun,

 gorzki piolun —

 jak dym, śiwy,

 jak łza, gorzki.

 Jestem piolun,

 gorzki piolun

 na najskrytszych

 ścieżkach wilckich.

* * *

 Z jabłoni dzikiej wiatr rwie kwiat,

 w łzach bursztynowych stoję sosny.

 Ja szukam ten zgubiony świat

 z drewnianym starożytnym słońcem.

 Mineło większe śmierci łat,

 jak błądzem zmarlymi ścieżkami

 I szukam ten zgubiony świat,

 gdzie dom zielony pod sosnami.

Pieśń dziewczyny

 Gdy nastanie wiosna, jasna wiosna,

 rano wzejdzie słońce już nie krwawe,