Творчество Лесной Мавки - [37]

 Mi brakuje trwożnego dreszczu twojich warg,

 kiedy samotno i tęskno mnie…

 Mi brakuje usmiechu w twojich oczach —

 ty płaczesz, mamo…

 Czemy w życiu taki czarny ból?

 Pewno, ponieważ ty sama?

* * *

 Jestem piolun-trawa.

 Gorzecz mi na ustach,

 gorzecz mi na słowach.

 Jestem piolun-trawa.

 Ponad stepem jęk mój

 wiatrem ogłuszony.

 Cienkie gorzkie źdźbielko

 wiatrem przełamlione.

 Bolem urodziona

 łza, jak piolun, gorzka

 w śiwu ziemiu spadnie.

 Jestem piolun-trawa.

* * *

 Poezje, błogosłow mój los.

 Błogosłowieństwo twoje — miecz i rana.

 Niech ja upadu, ale zaraz wstanu.

 Poezje, błogosłow mój los.

* * *

 Tak często ranie mi spoirzenie krzywe

 i słowa zły przebiją mi jak strzały.

 Ja proszę was, ja was błagam o żalu.

 Nie zabijajcie mojich snów dziecinnych!

 Mój dzień niedługi.

 I ja pragną dobra

 tym nawet, kto pocelie w mi, bezbronny.

Sergej Jesienin

* * *

 Ja ostatni poeta na wsi.

 Skromny w pieśniach klonówy most.

 O młodoście mojej dośpiewa

 pożegnalna msza śiwysh brzoz.

 się dopalie złotawym ogniem

 świeca — ciało to ciepły wosk.

 I księżyca drewniany zegar

 mnie dwanaście prochrypie w noc.

 Na ścieżku niebieskiego pola

 wkrótce wyjdzie żelazny zwierze.

 Żyto jasne, słońcem wspojone,

 pod okruętnym kiełem zemrze.

 Grube, cudze, nie żywe dłonie,

 już nie żyją pieśni i czary.

 Tylko kłosy zostali, konie,

 płakać o gospodarzewi starem.

 Czarny wiatr tylko pije rdżenia,

 mszu żałobnu odprawie łos.

 Wkrótce, wkrótce zegar drewniany

 mnie dwanaście prochrypie w noc.

POLSKIE WIERSZE

PORA SREBRNYCH DESZCZOW (z tomu)

Wladislawie Miloslawskiej

Mojim polskim przyjaciolam Anie, Marzanie, Silwekowi

Pamięci Jana Boleslawa Ożoga

* * *

 Nastanie pora srebrnych deszczow.

 Nastanie pora czystej wody

 I czystego, jak  źrodła, słowa,

 prawdziwiego, niezłego słowa,

 prawdziwiego, niezłego serca.

 Nastanie pora srebrnych deszczow

 na biały dzień, na Zwiastowanie.

 I czarna noc już zgubi śiły.

 I nikt nie będzie mieć  kamieniu,

 kamieniu, żeby zabić  brata.

 I nikt nie będzie chcieć  kamieniu

 dać  żebrakowi zamiast chleba.

 Nastanie pora srebrnych deszczow.

 Ja wierzę w to,

                     ja tego czekam!

* * *

 Pierwsza zima bez ciebie

 śniegem w okna zastuka,

 nie tym białym, łagodnym —

 gorzkim  śniegem zmartwienia.

 Pierwsza zima bez ciebie.

 Płacze ziemia bez ciebie!

 W lesie cicho і tęskno.

 Czarny sosny w żałobie,

 rzeka lodu nie złamie,

 zlego lodu rozłąki.

 Pierwsza zima bez ciebie! —

 serce bolem odpowie.

 Ścieżka w śiwiej zawieje

 chce usłyszeć twoji kroki.

* * *

 Mam wilcku krew

                і duszu wilcku,

 na Dzikiem Wzgordze urodziona.

 Ale z bezbronnym sercem przyjszla

 na bol і smutek — w ludzki dom.

Gdy umiera noc

 Się boję chwily, gdy umiera noc

 і gdy na zbładłym niebie gwiazdy, niby

 na cichiem brzegu białe śłepe ryby,

 jakimś złym bolem wypędzone z wod.

 Się boję!

         Bo ja wiem, że nie powrocić

 umarłej nocy і umarłych łat.

 Zostało  śiwym wilkiem wyć mnie z bolu,

 pobiegć szałonej dalej w dzikie pole,

 bo wstaje dzień, jak moj prawdziwy kat.

Zarys

 Na podworko z gołąbami

 słońce sypie promiennie, jak ziarno…

 Gorzecz dnia na wargach.

(Lipiec 2009, Warka. Jeden z pierwszych polskich wierszow)

* * *

 Szukałą czarny kwiat,

 że wszystkie drzwi odmyka.

 Wiem ziemi pieśń і płacz —

 nie wiem ludzkich językow.

 Kiedyś z nieba spadła

 moja młoda gwiazda —

 czy w gorzkich ziołach się chowa,

 czy w jaskołczem gniazdku?

 Szukam tego kwiatu

 w dzikiem smutnem polu.

 Szukam mojej gwiazdy,

 aż  mnie oczy boli.

 Do jaskołki mowim,

 do stokrotki wołam.

 Tylko już do ludzi

 więcej nic nie mowim.

 Więcej nic nie mowim,

 drogi swej nie powiem.

* * *

 Nad Czarnym Stawem wschodzi jasna noc,

 zagłąda gwiazda do mojego okna.

 Niech będzie nam nie tęskno, nie samotno.

 Jak młody wilk, nad lasem woła już księżyc.

 Czas leczy bol. Tu zostam żyć w spokoju.

 I lepiej nie pamiętać  już, że gdzieś

 jest inne życie — і ta dawnia wieś,

 gdzie krzyż moj na cmentarzy stoi.

* * *

 Spalone skrzydła

 o niebie prosi.

 Wołać do Boga

 czy staćie mnie głosu…

 Trzyma mi ziemia,

 życie mi trzyma.

 Wierzę — odejszła

 zła ciężka zima.

 Brzoza złamana

 znow już zielona.

 Poznali niebo

 skrzydła spalone.

Srebrny deszcz

 Srebrny deszcz u okien śpiewa,

 naboso po trawie biega.

 Młoda wiosna. Usmiech nieba.

 Srebrny deszcz — jak list od ciebie.

 Jak borowka w lesie pachnie!

 Pachnie życiem.

* * *

 Na ziołach krew —

 to słońce spada w las,

 jak złoty poraniony ptak.

 To las za tobą płacze w smutny czas!

 Tu każde drzewo, każdy krzak

 pamięta ciebie і do ciebie woła.

 Tu twoja ścieżka boli, boli…

Deszcz — ptak

 Jesienny deszcz — to tylko srebrny ptak,

 w samotnym niebie cicho, cicho woła.

 Spokoj na ziemie, w sercu і dokoła.

 Deszczowy czytam potajemny znak.

 Rozprawie skrzydła, jak jedwab, ułewa —

 to śiwy kruk, że ma tusiąc  już łat,

 w samotnym niebie o nadzieji śpiewa,

 kołysze senny, mokry biały świat.

* * *

W.O.

 Ludzi nie słuchaj —

 ja nie umierła.

 Brate moj, synie,

 jak ci zostawić?

 Będzię jaskołkę

 pod twojim dachem,

 będzię ja trawę

 na twojich ścieżkach,

 wiatrem łagodnym,

 aniołem twojim.

 Ludzi nie słuchaj —

 ja nie umierła.

Dzwon

 Woła dzwon,

 boli dzwon.

 W lesie — czarnej nocy krok,

 na dzwonnicu wschodzi cudzy,