Очерки истории Сюника. IX–XV вв. - [94]

На основании данных нарративных источников представлены биографии духовно-просветительных деятелей средневековой Армении — крупного историка Степаноса Орбеляна, Ованнеса Орбела, Степаноса-Тарсаича и других. Проанализированы сочинения Степаноса Орбеляна — «История области Сисакан», «Плач» и «Хроника», — сыгравших значительную роль в развитии армянской историографии и литературы.

Сравнительное изучение всего комплекса фактографического материала приводит к заключению, что Сюникское царство, а затем и княжество Орбелянов сошли с политической арены вследствие ряда объективных причин, главными из которых являлись:

1. Политическая раздробленность страны, усугубление межфеодальных отношений вследствие противоборства правящих князей за сюзеренитет.

2. Частые разрушительные нашествия иноземных завоевателей.

3. Умышленная политика восточных правителей разжигания вражды между отдельными княжествами Армении.

4. Отсутствие политического союза между феодалами в общенациональном масштабе.

Вся страна, в том числе и Сюникская область, стала ареной кровавых столкновений. Хозяевами нагорья постепенно становились племенные вожди и религиозные предводители воинствующих племен. Пало могучее княжество Орбелянов, просуществовавшее более трех столетий.

Предвестницей освобождения Армении позднее здесь стала борьба за независимость против персидских и турецких завоевателей под руководством славного сына армянского народа полководца Давид-Бека.

Резюме на армянском языке

Աշխատության մեջ բազմաթիվ սկզբնաղբյուրների և օժանդակ նյութերի քննական վերլուծության միջոցով ներկայացված է Հայաստանի Սյունյաց նահանգի սոցիալ-քաղաքական հարաբերությունների և մշակութային կյանքի համապարփակ պատմությունը զարգացած ավատատիրության դարաշրջանում։

Պատմական փաստագրված իրողությունը վկայում է, որ վաղընջական ժամանակներից Սյունիքը բնակեցված է եղել Հայկ-Սիսակյան զարմի շառավիղներով, որոնք առ այսօր պահպանել են իրենց ազգային դիմագիծն ու հոգեկան կերտվածքը։ Հայկական լեռնաշխարհի այս տարածքը խոշոր դեր է կատարել իբրև քաղաքակրթության օրրաններից մեկը։ Գրերի գյուտից հետո Մեսրոպ Մաշտոցն ու Սահակ Պարթևը Սյունյաց (Շաղատի) վարդապետարանին վստահեցին Ս. Գրքի՝ Աստվածաշնչի թարգմանությունը, որն իր կատարելությամբ կոչվեց «Թագուհի թարգմանութեանց։

Սյունիքը, աննշան բացառությամբ, մշտապես գոյություն է ունեցել Հայկական միասնական պետության կազմում։ Նրա երբեմնի անջատական ձգտումները պայմանավորված են եղել ոչ թե երկրամասի Էթնիկական առանձնահատկությամբ, ինչպես անհիմն կերպով ջանում են մեկնաբանել ժամանակակից մի խումբ պատմաբաններ (Զ. Բունիյաթով, Դ. Ախունդով, Ֆ. Մամեդովա և այլք), այլ ռազմաքաղաքական հզորությամբ։ Որպես Մեծ Հայքի ընդարձակ նահանգներից մեկը, Սյունիքը երբեք չի եղել «Կովկասյան Ալբանիայի» կազմում և երբեք էլ չի կոչվել «ալբանական ծայրամաս։ Այդ մտացածին տեսությունները և անլուրջ վարկածները ակներևաբար ներմուծված են արտաքուստ՝ պանթուրքական արդի քաղաքականության տարածքային հավակնությունները տեսականորեն ամրապնդելու և կովկասագիտության մեջ գիտակցաբար խառնաշփոթ ստեղծելու նպատակով։

Անառարկելի իրողություն է, որ քաղաքակրթված բոլոր ժողովուրդների պատմություններում ավատատիրությունը բնութագրվում է հակադրությունների խորացման, կենտրոնախույս միտումների ցայտուն արտահայտությամբ։ Նույն երևույթը տեսնում ենք նաև հայկական միջնադարում ։ Ժամանակակից ադրբեջանական պատմագրության մեջ ոմանց կողմից բացարձակապես անհիմն կերպով հայազգի մի շարք նշանավոր մտավորականներ Մովսես Կաղանկատվացի, Մխիթար Գոշ, Կիրակոս Գանձակեցի և այլք, հորջորջված են ոչ հայեր լոկ այն պատճառով, որ նրանք ծնվել են Պատմական Հայաստանի Արցախ նահանգում։ Այդ հավակնոտ և շինծու «տեսությունները» զուրկ են պատմական որևէ փաստից և գիտության հետ ոչ մի առնչություն չունեն։ Սյունիքի պատմությունը միևնույն հայ ժողովրդի պատմության բաղկացուցիչ մասն է։ Այդ են վկայում քաղաքական-տնտեսական, իրավական, մշակութային բազմաթիվ սկզբնաղբյուրները մագաղաթյա մատյանները, հիշատակարանները, հազարավոր վիմագրությունները, որոնցով իրավունք ունի հպարտանալու յուրաքանչյուր քաղաքակիրթ ժողովուրդ։ Դատապարտելի երևույթ է, երբ այդպիսիք որոշակի նկատառումներով ցանկանում են յուրացնել ուրիշի պատմությունը ժամանակակից բզկտված քարտեզի հիման վրա։ Սյունիքի պատմությունը համահայաստանյան պատմության ցայտուն էջերից է, և ոչ ոք չի կարող անդամահատել հայ ժողովրդի անցյալը՝ բացահայտ կեղծիքի և շաղակրատանքի անփառունակ միջոցներով։

Ներկա աշխատության էջերում քննության առարկա են դարձել Սյունիքի ֆեոդալական տների, թագավորության ժամանակաշրջանի քաղաքական անցքերի, հայ և վրաց ժողովուրդների համատեղ պայքարի, ապա նաև Օրբելյանների իշխանապետության հաստատման և կործանման պրոբլեմային հարցերը։ Սյունիքի քաղաքական անկումը տեղի ունեցավ սելջուկ-թուրքերի, թաթար-մոնղոլների և արեվելյան ռազմատենչ ցեղերի ու ցեղախմբերի ասպատակությունների պատճառով:

Մատենագրական աղբյուրները և հատկապես վիմական արձանագրությունները վկայում են, որ 12 — 13-րդ դարերում ֆեոդալական հարաբերությունները առավել խորացան այստեղ՝ Սյունիքում, ուր քաղաքական հանգամանքների բերումով կենտրոնացվել էին Պատմական Հայաստանի հին ու նոր ազնվական տների ներկայացուցիչներից շատերը Զաքարյանների ընդհանուր ղեկավարությամբ (Խաղբակյաններ, Օրբելյաններ, Ախթամարյաններ, Մեհևանյաններ և այլք): Ներավատական մրցակցությամբ ստեղծված իրավիճակը բարեբերող հանդիսացավ աոաջին հերթին հոգևոր նվիրապետության համար, ընդարձակ կալվածների ու շահութաբեր հաստատությունների տեր դարձան նահանգի եպիսկոպոսական աթոռը, վանական միաբանություններն ու եկեղեցիները (Տաթև, Վահանավանք, Նորավանք, Ցաղաց քար, Թանահատ և այլն), որոնց վստահված էր երկրի նաև գիտության ու դպրության կազմակերպման կարևոր բնագավառը։ Անկախ երկրի քաղաքական մասնատվածությունից, հայ եկեղեցին իր մենաշնորհային իշխանությունն էր իրականացնում ժողովրդից գանձվող հարկերի ու տուրքերի մի մասի նկատմամբ ձգտելով կիրառել ռենտայի երեք հայտնի ձևերն ու եղանակները։